Trajne melodije koje je osmislila kultna jugoslovenska muzička grupa “Crvena Jabuka” nastavljaju da odjekuju kod publike, čak i nakon skoro pedeset godina. Njihovo prisustvo na muzičkoj sceni počelo je pre više od četiri decenije, a njihov uticaj je i dalje snažan.
- Tokom godina, konstantno su proizvodili bezvremenske hitove, učvršćujući svoj status legendarnog benda. Ono što ih razlikuje je njihova nepokolebljiva posvećenost izazivanju sirovih emocija, što je vodeći princip od njihovog početka.
- Umjesto da se prilagode prolaznim trendovima, njihov primarni fokus uvijek je bio stvaranje duboke veze sa svojim slušaocima. Međutim, tragedija se dogodila na vrhuncu njihove slave, ostavljajući neizbrisiv trag koji nikada nisu u potpunosti prevazišli.
18. septembra 1986. dogodila se tragedija kada su članovi renomiranog benda “Crvena jabuka” doživjeli tešku saobraćajnu nesreću na putu za koncert u Mostaru. Ovaj nesrećni incident poremetio je njihov dugo očekivani nastup na stadionu “Kantarevac”, kojim je trebalo da otpočne njihovu ambicioznu turneju. Koncertna dvorana bila je do kraja ispunjena odanim fanovima željnim da iskuse jedinstveni muzički stil benda. Međutim, zbog nesreće koncert “Crvene jabuke” je otkazan, a za sada se ne planiraju budući nastupi u istom sastavu.
Ričl, koji je rođen 12. marta 1962. godine, svoje prve godine proveo je na Koševu pod brigom svoje majke Elvire, jer mu je otac Ferdinand preminuo dok je bio mlad. Nakon završenog školovanja u srednjoj muzičkoj školi, Ričl se odlučuje za studije novinarstva na Fakultetu političkih nauka. Uspješno je završio prve dvije godine studija i za to vrijeme ukrstio se sa Brankom Đurićem Đurom i Zlatkom Bostandžićem. Ovaj susret je na kraju doveo do formiranja benda “Ozbiljno prešte”, a Ričlu se pridružio Zlatko Arslanagić kao njegov muzički pratilac. Kasnije se njihova saradnja proširila i na Elvisa J. Kurtovića.
Vođen stalno rastućom strašću za muzikom, donio je hrabru odluku da se raskine sa prethodnim bendom u prvim mjesecima 1985. Udruživši snage sa Arslanagićem, zajedno su krenuli u uzbudljivo novo poglavlje, formirajući renomiranu grupu Crvena jabuka. Kreativni proces za njihov debi album odvijao se u Zlajinom tavanskom stanu, gde su ulili srce i dušu u izradu svojih pesama. Pridružila im se i talentovana grupa muzičara: Aljoša Buha, vrsni basista rodom iz Zenice, Dražen Žerić Žera, klavijaturista poznat po radu sa cijenjenom grupom Žaoke, i Darko Jelčić Cunja, takođe bubnjar iz Zenice. U jednom trenutku Ričl i budući nadrealista Nele Karajlić čak su vodili radio emisiju na Radio Sarajevu. Ričl je bio visoko cijenjen kao jedan od najboljih gitarista sarajevske rock scene, kao i talentirani glumac. U stvari, čak je obezbedio ulogu u inauguracionoj sezoni serije “Top lista nadrealista” 1984.
U poslijepodnevnim satima, članovi orkestra su krenuli na put od Sarajeva do Mostara, koristeći tri automobila i manji kamion za prevoz svojih instrumenata. Aljoša Buha, bas gitarista, zajedno sa Draženom, solistom, i Zlatkom Arslanagićem, vozačem, zauzeli su vozilo Fiće. Tijesno iza u Golfu su bili Dražen Žerić i Darko Jelčić. Na putu od Jablanice do Mostara, organizator ture iz “Atlasa” u Zenici, u pratnji Žerića i Jelčića, naišao je na veliku masu ljudi oko uništenog Fiće. Međutim, zbog vremenske ograničenosti, nisu tome mogli posvetiti previše pažnje jer su žurili prema koncertu. Odjednom, vozilo je naglo skrenulo u tesnoj krivini, skrenulo ulevo i snažno se sudarilo sa kamionom Vrsanskih registracija. Bio je to dan ispunjen izazovima i emocijama. Već smo se okupili na prepunom mostarskom stadionu, nestrpljivo iščekujući koncert. Međutim, policija je stigla tek oko 8:30 uveče, prigušivši atmosferu utišavanjem muzike. Na kraju smo stigli do bolnice u Mostaru.
Na naše iznenađenje, cijela gomila se ujedinila s nama, što je rezultiralo dubokim spektaklom. Mnoštvo pojedinaca, na hiljade, okupilo se ispred bolnice da izrazi saučešće. Žera se živo sjeća ove srceparajuće pojave, koja je zauvijek narušila reputaciju Crvene jabuke. U intervjuu za izdanje „Čao“, majka Dražena Ričle hrabro je ispričala specifičnosti ovog tragičnog događaja koji se odigrao u junu 1989. godine.
Sjećanja na dane koji su prethodili nesreći živo su mi urezana u glavu. Bilo je to za vrijeme našeg boravka u Rumuniji, gdje je moj brat posjedovao šarmantan ljetnikovac. Naši dani bili su ispunjeni čistim oduševljenjem i beskrajnim smehom. Po povratku, moj brat i snaja su svratili na ležernu kafu. Tada je Dražen počeo razgovarati o predstojećoj turneji i izrazio uzbuđenje zbog objavljivanja drugog albuma. Njegove tačne riječi odjekuju mi: “Volio bih da možemo sve ovo odložiti.” Nisam ni znao koliko bih bio srećan da mi se ta želja ostvarila. Kad je počela da prepričava događaje, shvatio sam da nisam bio potpuno svjestan onoga što se dogodilo. Kasnije su mi otkrili da su proveli bezbroj sati na groblju, ne mogavši se otrgnuti. Cijelu noć okupilo se mnoštvo mladih pojedinaca koji su sjedili kraj Draženovog groba, lijući suze tuge. Bio je to dokaz ogromnog obožavanja koje su svi imali prema njemu. Mogu samo da kažem da ga je proleće donelo u naše živote, da bi ga jesen surovo otela.
Iako je njegovo vrijeme na ovoj planeti bilo tragično skraćeno, čvrsto vjerujem da je postigao više u svom kratkom postojanju nego što su mnogi mogli i sanjati da će postići u životu. Teška srca je zaključila da je njegov uticaj nesumnjivo dubok. Na Draženovom nadgrobnom spomeniku, u obliku narezane jabuke, uklesan je stih iz jednog od njegovih poetskih djela.
